وقتی دو عاشق از هم جدا میشن ... دیگه نمیتونن مثل قبل دوست باشن ... چون به قلب همدیگه زخم زدن ... نمیتونن دشمن همدیگه باشن ... چون زمانی عاشق بودن ... تنها میتونن آشناترین غریبه برای همدیگه باشن ...  

چگونه است؟! صبح كه بیدار شدی كدامین نقاب را بر می داری؟ فصل نقابهاست... انگار كسی ما را بی نقاب نمی بیند اگر روی واقعی داشته باشیم كسی ما را نمی پسندد به دنبال لحظه ایم كه تمام نقابها از چهره ها برداشته شود ایا آن روز هیچ "خودی" باقی خواهد ماند؟

یه مرد با چشم هایش عاشق می شود یه زن با گوش هایش ... برای همینه که زن ها آرایش میکنن و مردها دروغ میگن  

می دونی چیه رفیق!؟
حکایت زندگی ما شده مث "دکمۀ پیراهنِ"
اولی رو که اشتباه بستی تا آخرش اشتباه می ری .
بدبختی اینه که زمانی به اشتباهت پی می بری که رسیدی به آخرش...

تیک تاک ثانیه ها درگوش دقایق می خوانند

ودقایق برای ساعتها نجوا می کنند...

ساعتها ،روزها را به بازی می گیرند..

وروزها ماه ها راوماه ها سالها را.

واین چنین می شود که ایام می گذرد

ومن روزهای بیقراری ودلتنگی وبی قراریم را

با هزار روایت بی الفبااز حضور تو ترسیم می کنم

ومی گویم

.

.

.

انگار همین دیروز بود

 قد بالای 180، وزن متناسب ، زیبا ، جذاب و ...

 این شرایط و خیلی از موارد نظیر آنها ، توقعات من برای انتخاب همسر آینده ام بودند.

 توقعاتی که بی کم و کاست همه ی آنها را حق مسلم خودم میدانستم .

 چرا که خودم هم از زیبائی چیزی کم نداشتم و میخواستم به اصطلاح همسر آینده ام لا اقل از لحاظ ظاهری همپایه خودم باشد .

 تصویری خیالی از آن مرد رویاهایم در گوشه ای از ذهنم حک کرده بودم ، همچون عکسی همه جا همراهم بود .

 تا اینکه دیدار محسن ، برادر مرجان – یکی از دوستان صمیمی ام به تصویر خیالم جان داد و آن را از قاب ذهنم بیرون کشید.